HAYOT ERTAGIDA…
Hayot ertagida men bir yo‘lovchi,
Sevgi daraxtidan uzilgan qalbman.
Kutish poyezdiga to‘lov to‘lovchi,
Parcha qog‘ozlardan tuzilgan qalbman!
Hayo ertagida men bir gadoman,
Yolvorib so‘rarman visol – baxtimni.
Aslo taslim bo‘lmas, tolmas adoman,
Unutilgan qalbga qurdim taxtimni.
Hayot ertagida men bir savdogar,
Baxtga oshna bo‘lgan sotaman dardim.
Visol keldi deya men solsam-da jar
Uning o‘rniga ham sog‘inch tutgum jim…
Hayot ertagida men bir kemachi
Lek unda bir o‘zim yuraman kezib.
Qaytmas yo‘lovchimni hamon kutgancha,
Teshilgan kemamda yuribman suzib!
Hayot ertagida hamma yo‘lovchi…
***
Meni Senga etmaslik o‘ylari o‘ldirar
va qaytarar senga yetgan xayollar-
qaytguncha!
Isming pirchirlayman…
labim kuydirar –
hali lablaringga yetmasdan shuncha!..
Isming dudog‘imdan ketmas,
Qiziq –
bo‘sa ta’mi kabi.
Xayolimga og‘irlik qilar tasviring…
yurakda talvasa – Istak va Og‘riq
Dilga qadaladi ulg‘aygan Siring.
Axir,
men kimni Sog‘indim shuncha yil?
izladim bir og‘ir Sevinch
Dilda tomir otgan Kimning ismi-
yurakda charsillaydi Kuy…
Sen emasmi?!
Mening hech narsam yo‘q xayoldan bo‘lak
va hamma narsa-Sen haqingda o‘y!
***
Og‘riq berar kemtik qovurg‘am
jontalabdir qolgan qismiga…
Garchi, umr
o‘zim uchun bo‘lsa-da
Taqdirimni berdim Ismingga!
Oh… bunchalar og‘irdir Sevgi
Oh, bunchalar dahshatli sevinch…
Bir on termulmoq
umrdir ming bor
Termulaman ta’qiqni buzib,
olmay tan! —
Berilgandek Yashashga imkon
yana qayta o‘lim oldidan…
Axir,
Sevgi sabab dunyo yaralgan!
Sevgi sabab, balki, tugaydi…
Kelgandayman seni izlab dunyoga
Balki, tug‘ilmoqni million yil kutdim!
Tomir otib borar Isming qalbimda
qo‘shilib bormoqda
tomirlarimga!
Sen deb o‘lmoq uchun dunyoga o‘tdim!..
Seni sevib qoldim – qalbim og‘ridi…
Seni sevib qoldim – gulladi taqdir!
***
Shamollarni berkitar dunyo…
“Jarayon” romanini o‘qib
Yo‘llar berkinadi nigohlarimdan,
Tumanlik cho‘kadi ko‘zim o‘ngida.
Faqat daraxtlarning shiviri yonar
Uzoqdan ko‘ringan nurning so‘ngida…
Men esam joyimda suraman xayol,
Xazonlar sarg‘ayib bunda yo‘l boshlar.
Go‘yo armonlarim meni eltgudek
Shiddatli shamolga, ular-qardoshlar!
“Bo‘ysunmoq g‘avg‘odan olib chiqar” der,
Odam nega yashar? ilmiy izohlar!..
Asli dunyo tuman – faqat yo‘l bitta
Ular-chi “bo‘ysun” der, qo‘yar tuzoqlar.
Bildimki, tumanlik ichra o‘y surib
Tutqun qilinarkan insonlar asli-
Odamlar ichiga… ayro yashashdan,
Qolarkan bir chetda haqiqat vasli!
Ko‘ziga to‘ldirib tumanning rangin
Bo‘ysunib yasharkan insonlar mag‘rur…
***
O‘sha sovqotgan ko‘zlar
Netayki, yasholmayapman, chog‘i…
Sezimlarim sezmas o‘zini!
Lipillagan xayol chirog‘i
Bir chetda yotgan dilning
yoritolmas zangli yuzini!..
Kechasiz, ertasiz, bugunsiz qoldim
Shunchaki yashash deb atalgan choxda!
Osmon maydalanib ko‘zimga kirgan,
Yerning changidaman xayolsiz, soxta…
O‘marilgan o‘yni joylab o‘yimga
O‘zim baxtli sanab kelgan ekanman.
Yillar qulayverdi, sitilgan dildek
O‘zim o‘zimga sanchilgan tikanman!..
Ha, men o‘zisiz qolgan bir yurak!
Shamollarda faqatgina ovozim bordir.
Kulmagan kulgum-da bo‘g‘zimda toshdek
So‘qir ayriliqda yongan tanamda
qondarim oqmoqqa tomirim tordir!!!
Netayki, yasholmayapman chog‘i..!
***
Necha yilki yashar edi
Tunlar ichra u tinchgina.
Uni bir kun erk boshladi,
Tong qo‘yniga… xayol – zina!
Boqdi, shunda ko‘zlarini
Qamashtirdi tongning nuri…
“Oh, bu – azob” dedi inson
Yondi aqli va shuuri.
“Bu turishda ko‘zlarimdan
Ayrilaman, bu kerakmas!”
Qaytib ketdi orqasiga
Ko‘zlarini asrasa bas!..
